Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. . . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. . David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. . Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her şey böyle başladı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her şey böyle başladı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. . Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu.